Veelbegaafd Spelen en Werken met Els, Jeroen en Peter

Lees de podcast

[begintune]

Peter van den Heuvel: Welkom bij de Pod Past Future waar we leren van het verleden en de toekomst en vandaag zitten we hier met Veelbegaafd Els van Noorduijn, oprichter van de Stichting Veelbegaafd en Jeroen Hollestelle als een van de bedenkers van het concept The Stage, wat ook op Veelbegaafd te vinden is. En vandaag gaan we eens onderzoeken van, wat is dat dan, veelbegaafd? Wat kun je op de stage doen? En ik ben Peter van den Heuvel van Pod Past Future, medepartner van Veelbegaafd. Nou daar staan we dan.

Els van Noorduijn: Tja nou, we zitten dit keer. Vorige keer hebben we gewandeld, maar nou zitten we.

Peter van den Heuvel: Klopt, want die wandeling is wel belangrijk omdat we graag beweging willen. Vandaag zitten we aan tafel, maar gaan we op een andere manier beweging creëren, onder andere door te kijken van hoe doen we dat in de praktijk en met wie doen we dat dan? En dan zie ik Jeroen meteen knikken, dus voor wie doen we dit?

Jeroen Hollestelle: Nou ja, uiteindelijk altijd voor degene die daarin geïnteresseerd zijn, nieuwsgierig zijn.  Bedrijfseigenaren, ondernemers, directeuren bij bedrijven, managers met teams die in hun team zien dat mensen niet tot hun hun maximale potentieel komen. Of dat er wrijving is. Dus elkaar leren kennen, beter leren kennen, meer begrip, maar vooral om elkaar uit te dagen en dat potentieel aan de gang krijgen.

Peter van den Heuvel: En, dat hebben we eerder al eens gezien, Els. Ik heb jou ooit eens een keer laten inhuren bij een grote telecomorganisatie. Wij van de technische productmanagers en de commerciële product managers en dat was met name wij versus zij. Dat werkt eigenlijk niet zo heel erg goed. En, ik heb je toen bij onze directeur geïntroduceerd en we zijn aan de gang gegaan. En ik herinner mij nog dat we in een hele grote zaal ergens in Utrecht met hoepels en spelmaterialen aan de slag zijn gegaan. En dat spel heeft eigenlijk heel veel duidelijk gemaakt. Kan jij iets vertellen over hoe jij spel inzet in dit soort situaties?

Els van Noorduijn: Nou ja, dat is mede afhankelijk van wat de opdracht is, hè? Want dat van jullie moest samenwerking zijn tussen twee afdelingen die elkaar niet begrepen. Nou in een spel wat iedereen kan spelen omdat we daarmee grootgebracht zijn als jong kind, komen dingen naar voren en worden dingen zichtbaar. Er ontstaat iets wat je alleen maar in het spel kunt zien en dat doet het bewust worden/zijn van hoe je anders kunt handelen met elkaar, hoe je anders kunt omgaan met elkaar. Ik heb vrij recent bij een andere organisatie iets gedaan en dan doe ik steeds hele kleine spelstukjes of over besluitvorming, of over elkaar leren kennen waar je goed in bent. Dus je kunt spel wat van origine bij de mens hoort, kun je gewoon inzetten, gebruiken, benutten om dingen te laten ervaren en zichtbaar te maken hoe het anders kan?

Peter van den Heuvel: Ik kan mij herinneren in die spelsituatie waarin we ongelooflijk hard bezig waren om te scoren en dat lukte allemaal niet. Met een paar hele eenvoudige interventies kwam dat wel goed, maar wat interessant is dat we vaak denken, volgens mij vanuit een soort van ideaal: het zou toch heel mooi zijn als… het staat toch allemaal op papier en in de boeken, en als we het zo doen, dan werkt het. Blijkt niet zo te zijn, want je hebt toch een soort van challengers voortdurend die voorbijkomen. En die challenger die denkt van ja nee, maar moet toch anders, moet toch anders. En wat ik mij kan herinneren is dat we echt de dag erna allemaal begrepen wat anders moest, gewoon omdat we het beleefd hadden en ik denk dat die ervaring, het beleven van wat werkt en wat werkt niet, juist in zo’n ontspannen spelsituatie, dat dat goed goed werkt. Dat is in ieder geval mijn ervaring.

Jeroen Hollestelle: Mooie beschrijving Peter. Ik was er niet bij, maar ik heb hem helder voor ogen.

Peter van den Heuvel: Jij was wel bij het event vorig jaar Spelen en Werken. Dat hebben we in het leerhotel in Amersfoort gedaan. Kan je daar iets over vertellen?

Jeroen Hollestelle: Nou wat mij daar opviel, is dat ik, ik ben er zelf naartoe gegaan zonder verwachting. En dat dat, ja raad ik iedereen aan? Want daardoor zijn we niet bezig met de oordelen of beoordelen of veroordelen, maar wordt er gekeken van wat kan die ander eigenlijk allemaal wat ik niet kan. En en dan kan je gaan bewonderen en dan kan je… Ik heb me daar laten uitdagen. Ik heb me daar laten verrassen. Ik vond het af en toe zeer oncomfortabel en toch dacht ik, oh, ik geniet hier ook heel erg van. En dan zie je dus dat dat dat mensen die ook overeenkomsten hebben op een hele andere manier met dingen aan de slag gaan, daarop reageren, daar een beeld van hebben, zich op een andere manier uitspreken. Ik vond dat buitengewoon waardevol op die dag. Ik ging eh bijna als een huppelend jongetje naar huis.

Els van Noorduijn: Dat zag ik ook. Het was echt heel fijn om te zien. Maar je was niet de enige. Er waren er echt veel meer die heel erg onder de indruk waren van de ervaring die ze gehad hadden en de dingen die gingen ontstaan en het was gewoon een hele reële praktische vraag die gesteld werd.

Jeroen Hollestelle: Ja, ja, ik denk dat ze daardoor allemaal meer mee naar huis namen dan dan als ze met bepaalde verwachtingen of bepaalde doelen daaraan meegedaan hadden. En ik denk die openheid, hè, die wens ik iedereen toe dagelijks in zijn werk, in de samenwerking. Kijk met open ogen, luister met open oren, laat je verrassen, verbazen, en en ga daarmee aan de slag. Dat is juist zo mooi.

Els van Noorduijn: Maar dan wel op een vraag aan jou stellen Peter, want jij was ook voor het eerst op het event. Het was ons tweede event trouwens, maar deze had een hele gerichte vraag en het werd ingevuld met spelen en werken, hè? Dat we die kant op gingen. Hoe heb jij het ervaren die hele dag?

Peter van den Heuvel: Ik weet nog dat je mij van tevoren had gevraagd van, kan jij iets vertellen over veelbegaafd en dan zit ik hier thuis of op de fiets allemaal dingen te bedenken en daar ter plekke bedacht ik ‘gooi ik allemaal overboord’. En het mooie is als je het toestaat, dat er zoveel meer ruimte is om kennis naar boven te halen, om inzichten naar boven te halen, om wijsheden naar boven te halen. En ik kan mij herinneren dat er daarvoor van alles gezegd was, hè, we stonden in een grote kring. En dat daar zoveel elementen in zaten van oh, precies wat jij net zei, van hoe mooi is het dat je dat kan bewonderen? En ik heb me ook echt bewonderd en verwonderd wat dat betreft. En dan ontstaat er iets en dan is eigenlijk mijn hele lijf, mijn hele zijn, doet dan mee, en die onbevooroordeeldheid maakt dat er veel meer naar boven komt dan alles wat ik van tevoren bedacht had. Dus dat vond ik heel interessant. En wat ik ervaren heb in eigenlijk de opdracht die we hebben meegekregen. Eerst kennismaken natuurlijk. Nou, daar ontstond meteen al zoiets had van, oké, nou, daar gaan we spelen. En dan komen er ook dingen naar boven van ja, maar wacht even, ‘luister je wel naar mij’ vroeg iemand in ons groepje. Want iemand was lekker aan het spelen en toen zei ze een van de topsporters die meedeed, ‘ja, maar dit is mijn manier van concentreren. Ik hoor alles wat je zegt, maar dit is mijn manier van concentreren’. En die buitenkant die beoordelen we snel. Want ja, er wordt niet naar me geluisterd, maar het was de beste manier voor haar om te concentreren.

Els van Noorduijn: Toen zag je ook andere mensen het ook gaan doen, hè? Het was meteen aanstekelijk. Ja, Dat is gewoon mooi om te zien.

Peter van den Heuvel: Ja, dat is het. Dat is het, want je ziet dat het werkt.

Jeroen Hollestelle: Het mocht ook hè.

Peter van den Heuvel: Ja, dat mocht ook. Ja die ruimte is er.

Els van Noorduijn: Ja en zonder te zeggen dat je iets mag.

Peter van den Heuvel: Ja, en wat er vervolgens ontstond, toen zijn we met een vraag aan de gang gegaan over ruimtelijke ordening en die vraag, hebben we eerst geherformuleerd, hè? Dus onderdeel van ontwerpen is ook niet het probleem aanpakken wat voorligt, want dat was nou juist het probleem, maar veel meer het op een andere manier te benaderen. Dus vanuit mijn eigen praktijk kijk ik veel meer naar van: en wat als het zou zijn opgelost, wat brengt dat ons dan? En dat geeft de ruimte om er anders naar te kijken. En, dat gebeurde daar ook. En vervolgens zag je allemaal groepen op een andere manier met een vraag aan de gang gaan, dus het heeft nog steeds diezelfde eenheid, de soort van logica bijna, alsof alles bij elkaar hoort. Maar het is net allemaal met een andere ingang en dat vond ik boeiend.

Els van Noorduijn: Ja, en dat is gewoon wat veelbegaafden kunnen, hè? Al die andere ingangen. En wat ik zelf heel mooi vond, jullie kennen elkaar helemaal niet hè, volgens mij, en aan het eind van de dag was het gewoon helemaal normaal dat je met elkaar omgaat.

Jeroen Hollestelle: Nee nee.

Els van Noorduijn: Er was geen kinnesinne, er was helemaal niet iets meer wat een rol speelt.

Jeroen Hollestelle: Nee, er waren heel veel verschillende meningen en heel veel verschillende, karakters, maar er zat nergens een escalatie in die hele dag niet. Het was, het was enorm dynamisch, motiverend, eye opener ook, en heel confronterend, en toch zat er geen escalatie in. Dus wat dat was, weet ik. Ik heb dat zelf als heel plezierig ervaren.

Els van Noorduijn: Ja, ik denk één van de meest belangrijkste voorwaarden is als je geen oordeel wil hebben, of dat er geen escalatie is, dat alles ontspannen is en die ontspanning zorgt ervoor dat er een zekere alertheid ontstaat dat de dingen gezegd mogen worden, kunnen worden. Het wordt interessant voor elkaar, want jij zei toen tegen mij aan het eind, er zaten heel veel lagen in. Nou, die had ik niet even allemaal onderkend.

Peter van den Heuvel: Ja.

Els van Noorduijn: Maar jij hoorde dus veel.

Peter van den Heuvel: Heel veel, heel veel. En ook heel mooi dat er een een ik noem het maar even een artistieke component aanzat, hè? Dus iemand heeft daar een fantastisch gedicht neergezet, wat Jos de Keizer is het, hè?

Els van Noorduijn: Ja, Jos de Keijzer.

Peter van den Heuvel: heel fantastisch gedicht neergezet, wat ik kon voelen, wat ik kon ervaren. En het gekke is als ik het later teruglees, dan heeft het een andere lading. Het is echt het moment vatten, dus dat is knap.

Jeroen Hollestelle: Ja, is mooi dat je dat zegt Peter. Want je zou haast kunnen denken dat hij het vooraf geschreven had. Zo goed was het. Hij heeft het op de dag zelf door alle indrukken verzameld en en en geschreven. Ik, ik kreeg echt kippenvel toen hij dat voorlas.

Els van Noorduijn: Het was heel spannend voor hem, hij had het nog nooit gedaan, hè? En toen kwam hij erachter dat hij het kon. Dus de sfeer was zo open en en prettig en met veel humor, er werd veel gelachen, met veel lol met elkaar en dan komen dus dingen boven tafel die je in een andere context niet boven tafel krijgen. En het is duurzaam ook nog en blijft, hè?

Jeroen Hollestelle: Want ik zei net het mocht, hè, alsof iets niet zou mogen, maar we hebben onszelf natuurlijk vaak geconditioneerd op een bepaalde manier dat je die, dat je niet meer over die schutting heen springt. En, en dat kon allemaal op die dag en iedereen deed het vervolgens ook. En daardoor was die, was die zo rijk die dag.

Els van Noorduijn: Ja, ja, ja, ik vond hem ook heel bijzonder moet ik zeggen.

Peter van den Heuvel: Nou zien wij dagelijks denk ik allerlei vraagstukken en problemen in de praktijk, hè? Bij bedrijven waar we langskomen of waar we van horen, je leest het in de media. Belangrijk is de arbeidsmarkt bijvoorbeeld, het feit dat het sowieso lastig is om mensen te vinden en dat de mensen waar wij het nu over hebben heel sterk uitgedaagd willen worden, juist dat onderzoek willen doen van, hoe werkt dat nou en dan eropuit gaan dingen ontdekken? En dan ergens terugkomen en … daar stopt het dan of terug in je hok bij wijze van spreken.

Jeroen Hollestelle: Nou, dat is, dat is denk ik heel erg waar, dus heel veel dingen zijn natuurlijk gekaderd. Je hebt een functie in een functieomschrijving en daar binnen dien je creatief te zijn. Voor heel veel mensen past dat niet. Die willen juist over over het hek heen springen en ook in iemand anders zijn verantwoordelijkheidsgebied kunnen nadenken. En ik denk dat dat juist de uitdaging is waar we voor staan. Om mensen effectiever te kunnen laten werken, hebben, hebben een hoop mensen denk ik meer ruimte nodig om dat om te mogen voelen dat dat mag dat dat kan, en en dan is het natuurlijk ook fijn als je daar op gewaardeerd wordt. Dat er naar je geluisterd wordt, dat je daarmee aan de slag kan.

Els van Noorduijn: Ja, ik had wel zoiets van, we hebben…, het zit allemaal nog strak in elkaar bij organisaties, hè.

Jeroen Hollestelle: Heel erg. Ja ja.

Els van Noorduijn: Want je zei van heel veel kaders, dus allemaal, je hebt een functie, en daar moet je inpassen en dan kijken we naar competenties en de rest zien we niet. Heb jij nou eigenlijk enig idee of die organisaties veelbegaafden kunnen vinden? En de tweede stap is, is er ook leiderschap om te zorgen dat ze dat kunnen ontwikkelen?

Jeroen Hollestelle: Nee ik, ik denk dat we in elke organisatie wel veelbegaafde mensen rondlopen. Ik denk dat ook in de meeste organisaties, de directeuren, eigenaren, managers van teams echt wel weten welke mensen meer kunnen, veel meer kunnen dan wat ze nu laten zien. De uitdaging is denk ik, durf je die mensen ook de ruimte te geven en kun je in je team ook ook aangeven waarom je die mensen de ruimte geeft, en ga je ook dingen uitproberen waar waar veelbegaafde mee komen hè? Het kan klinken als een waanzinnig idee, en iedereen zegt ja dat hebben we 10 jaar geleden ook al eens geprobeerd of 3 jaar geleden, dat werkte niet. Misschien is de dynamiek anders, probeer het vandaag de dag nog een keer en ik denk dat dat… Je hebt bedrijven die tegen medewerkers zeggen, gebruik één dag in de week om nieuwe dingen te bedenken? Die vrijheid is er, en en en natuurlijk zijn niet al die nieuwe ideeën en nieuwe dingen vanzelf goed of werken die. Ik denk dat je een mentaliteit nodig hebt en een en een dynamiek nodig hebt binnen een bedrijf waar waar je dat stimuleert, zodat er altijd ideeën uitkomen die wel werken en die wel iets opleveren.

Els van Noorduijn: Nou ja, zeker omdat ik denk omdat de omgeving heel complex geworden is, en heel ingewikkeld is en ik denk dat je juist die andere perspectieven nodig hebt zoals jij zegt?

Jeroen Hollestelle: Tja uitdagend ook, hè?

Els van Noorduijn: Ja dat en, maar ik denk ook dat het beide partijen, mensen die het brede niet aankunnen, dat je beide partijen hoort te helpen in zo’n situatie om daar mee om te gaan.

Jeroen Hollestelle: Absoluut, absoluut. Wat meer begrip voor elkaar, ook wat meer ruimte voor mekaar. Ik denk dat we dat allemaal fijn vinden.

Els van Noorduijn: Ja, dat denk ik ook.

Peter van den Heuvel: Nou, heb jij Els een topsportachtergrond. Je hebt op de Olympische Spelen gestaan met kogelstoten in de finale. Dan kan je wel wat, zal ik maar even zeggen. Maar wat je volgens mij heel goed kan, is het lijf gebruiken. Kan je daar iets over zeggen?

Els van Noorduijn: Nou, ja ik, ik vind dat.. Ik ben mijn lijf en dat betekent dat alle kennis die mijn lichaam heeft, ik geleerd heb in te zetten, te gebruiken. Universitair opgeleid, in het hoofd zit er dan in, het hoofd trek je er niet uit, dus dat dat hoort wel bij je hele zijn, maar de kennis die je op dat moment nodig hebt, dat bepaalt mijn lichaam en niet ik mijn hoofd alleen, want dan gaat het niet goed komen. Wat we net zeiden voor het event dat mensen ontspannen zijn, dat is zo’n belangrijke voorwaarde om tot iets anders te komen. Dus daar zorg ik heel erg voor. Dat als mijn eigen lijf goed ontspannen is, dan worden de anderen het ook wel. En daar kun je dan ook zien dat mensen zich daar, zonder dat je iets zegt, zich prettig, en ik benoem het woord toch maar, zich veilig voelen, dus ik help met mijn eigen lijf anderen.

Jeroen Hollestelle: Els straalt uit dat het mag. Ik heb ooit… vroeger zei iemand als de baas nerveus is, is iedereen nerveus. En en en en bij Els mag het, dat straalt ze uit en en dan gebeurt het ook.

Els van Noorduijn: Nou, ik heb gisteren inderdaad met een directieteam die een hele zware klus te klaren heeft, in de transitie zit. Er gebeurt ontzettend veel, dus doen we steeds iets met spel. En ik had nu zelf een spel bedacht waarin de besluitvorming helder kon zijn, maar dat deed je ook samen. De ruimte was begrensd omdat die ruimte gewoon te klein was, maar dat hebben we prima opgelost en we hadden dus een paar challengers rondlopen daar. En het interessante is dat tijdens het spel mensen dan opening krijgen, de kans krijgen om iets anders te gaan oefenen in gedrag. En het was fenomenaal om te zien hoe goed ze waren. Ik gaf ze dat terug. Ik zeg ik vind het bizar als jullie aan de vergadertafel zitten, dat jullie niet snappen hoe goed jullie zijn. En toen keken ze me aan van, we hebben nog nooit gehoord dat we goed zijn, want we kijken alleen maar naar elkaar van och heb je hem weer, of die doet niet meer mee, en het was helemaal weggevallen. Dus ik heb gevraagd aan ze of ze in alle besluitvormingsmomenten die er zijn vooraf een spel konden spelen. Al is het maar 5 minuten, een balletje heb je altijd, challengers heb je altijd, dat mee te nemen in het gesprek over besluitvorming. Dus dat gaan ze oefenen zonder mij, want dat kunnen ze prima.

Jeroen Hollestelle: Ja, maar daar daar zit ook die mooie verwondering in, hè, dat je elkaar laat zien hoe goed je bent en zonder schaamte, en ook zonder arrogantie gewoon laat zien wie je bent. Maak daar gebruik van met elkaar.

Peter van den Heuvel: En dus ook de situaties creëren waarin dat eigenlijk als vanzelf naar boven komt. Dat spel lokt dat dus uit.

Jeroen Hollestelle: Absoluut, absoluut. Je dient dat wel te stimuleren natuurlijk hè? Want vanzelf gebeurt het niet. Op gegeven moment heb je wel die dynamiek met elkaar, maar daar is altijd iemand die dat meer stimuleert dan een ander. En dat die energy moet je, die dien je erin te blijven stoppen.

Els van Noorduijn: Ja, we hebben dus echt…, dat bouw ik dus op hè, op zo’n ochtend. We weten de vraag is, het gaat over besluitvorming. We weten wat mensen niet kunnen of niet willen, maar willen wel anders. Dus dan bouw ik het op door.., ik had een wereldtopper neergezet, Natalia Metvedeva, ehm, 10 keer weet ik veel WTA-toernooien en van alles en nog wat gewonnen,..

Jeroen Hollestelle: Tennis.

Els van Noorduijn: Tennis is dat ja? Ze komt uit Oekraïne en eh.., maar ze kan ook, en dat vind ik zo bijzonder, dat kon ze ook heel goed meenemen, ook een andere rol pakken, van een coachende rol, en de andere mensen ook naar een hoger niveau krijgen. En wat zij zei, en dat zijn echt dingen die blijven hangen, je gunt een ander zijn ontwikkeling op het moment dat je zelf, eh, dat niet aan toe bent of dat al gewoon achter de rug is, dat gun je dus de ander. Je helpt elkaar dus beter te worden. Nou, ze hadden echt zoiets van, hebben we nog nooit aan gedacht. En dan bouw je het op en dan gaan we kort het spel spelen.

Jeroen Hollestelle: Het mooie daar in het gunnen is het stukje competitie en concurrentie, hij of zij is beter dan ik, of kan dit beter, dat valt dan ook weg hè, want daar gaat het niet meer over.

Els van Noorduijn: Nee, je doet het samen en en daarna hebben we gewoon het spel gespeeld, wat, waarin helder werd dat je het samen doet en samen besluiten neemt omdat het spel ingericht was met verschillende doeltjes. Een regel, want ik ben niet van de vele regels. En dan dan zie je dus ontstaan wat ze in dat aan de tafel niet meer kunnen.

Peter van den Heuvel: Zo zie ik het event Spelen en Werken als een heel mooi middel, bijvoorbeeld om strategieën te ontwikkelen. Wat ik daar gezien heb en eh ik geloof in zestal groepen met uiteenlopende ontwikkelingen, richtingen, gedachtegangen rondom één en hetzelfde vraagstuk.

Els van Noorduijn: Mooie dynamiek was dat hè? Ja ja.

Peter van den Heuvel: Dat was een fantastische dynamiek. Overigens ontdek de dynamiek van veel begrafenissen het onderwerp voor de komende spelen en werken. En die dynamiek die wordt…Deels ontstaat dat doordat je verschillende mensen hebt die openstaan en het gewoon leuk vinden om te onderzoeken en die ruimte ook daarin pakken. Die dynamiek ontstaat in mijn beleving, ook omdat als je allerlei verschillende competenties hebt of allerlei verschillende vakgebieden, uiteenlopend of opeenvolgend hebt, dat je zeg maar jezelf steeds uitdaagt. Want vanuit, even in mijn geval, we hebben allebei een sportachtergrond, ik heb een schaatsselectie training gegeven en daar zit nog heel veel in van jouw manier van kijken. Ik leer jou bewegen, en dan kun je ook wel leren schaatsen. Andersom is veel lastiger. Dus die principes die gebruik ik ook in andere omgevingen. Dus als ik piano speel, ik kan geen noten lezen, maar ik weet wel dat als ik op een bepaalde manier mijn vingers beweeg dat er dingen uit komen. Daarna komen die noten wel, dus dat dat is in ieder geval zoals ik denk. En, dat is ook…

Jeroen Hollestelle: Ja, maar daar zit dan ook een stuk vrijheid in van, ik ga gewoon spelen en dan hoor ik wel of het, letterlijk, of het goed is.

Peter van den Heuvel: Klopt, klopt. En dat kun je ook met strategieën doen, dus ik doe dat in de bedrijfsomgeving. Doe dat rondom het recht hè? Dus het ontwerpen van toegankelijk recht. En heel veel andere dingen. Dus een heel eenvoudig principe in het ene domein werkt bij mij in het andere domein en en daagt mij uit en nodigt mij uit om op een andere manier op een bepaalde manier te kijken. Dus dat werkt voor mij in ieder geval.

Els van Noorduijn: Ik vind ons…, als ik zo naar het gesprek luisteren, wij zijn allemaal veelbegaafd, met hele andere invalshoeken, hele andere achtergronden, alhoewel jij ook een topsportervaring hebt met je kinderen, vind ik het wel ook mooi dat wij dit kunnen met elkaar.

Jeroen Hollestelle: Die ruimte is er altijd. Het is ook…, ik, ik ben ook, ik ben zelf ook hongerig naar die, ik noem het maar een dynamiek-injectie die ik dan weer van jullie krijg. Want ik hoor altijd weer dingen waar ik zelf niet over nagedacht heb, of, of, ja, gewoon niet in mijn ervaringswereld liggen, en die neem ik weer mee. Dus ik kijk ook naar jullie, want dit is natuurlijk een een luisterpodcast. Want ik zie hier ook een grote glimlach zitten.

Els van Noorduijn: We mogen niet hard lachen luisteraars. [Red: zegt Els lachend].

Jeroen Hollestelle: Dat is een hele mooie dynamiek? Nee, maar dat, ja openstaan voor elkaar, naar elkaar luisteren, iets weten dat je daar ook weer iets uit krijgt en en zonder verwachting ook weer.

Els van Noorduijn: Nou, ik was wel ook wel benieuwd, want jij hebt bij grote corporates gewerkt, hè

Jeroen Hollestelle: Ja.

Els van Noorduijn: en ehm, veelbegaafd was toen helemaal nog geen kreet en geen term, was verslagen onbekend. Mensen gingen dan weg, bore-out, verveelden zich. Als je nu de term weet hè, heb je dan het idee dat je iets anders gedaan zou hebben? Toen, als je de baas was van zo’n corporate?

Jeroen Hollestelle: Nee ik niet, want ik, ik nam sowieso al mensen aan voor posities die ik niet had, en had al ruzie met de HR-directeur, want ik… er was geen budget voor. En ik zei, dan haal ik het wel ergens anders vandaan. Want deze persoon kan iets, heb ik gezien, in gesprekken gehoord, en die, die moet ik erbij hebben. En, dat heb ik altijd al gedaan vanaf denk ik dat ik een jaar of 34, 35 was, heb ik dat altijd gedaan. En, en dan ja, ik denk mijn verantwoordelijkheid en die persoons z”n verantwoordelijkheid was dan ook dat we dat serieus namen en ook zorgde dat het ging werken. En dat weet je nooit van tevoren of het gaat werken. Ja, dat onderzoek je dan, en, en dan  kom je altijd op, op, op waarde uit die voor de organisatie waardevol is.

Peter van den Heuvel: En, daar zit iets in, dat triggert mij even vanuit het schaatsen een voorbeeld als baanselectietrainer, deed ik altijd een soort van kennismakingsselectietraining met de groep die daarvoor zat. En één van die jongens die reed wat hoekig hè, zo heet dat dan hè? Een beetje houterig bij wijze van spreken, en ik vroeg ze van, wat wil je leren? En de één zei, ja iets met de bocht, de andere de valbeweging en hij zei sneller starten of beter starten. Ik zeg, nou, maak je vast warm, dan kom ik straks naar je toe en doen we een oefening. En de oefening was, ik vertel jou een verhaaltje en als de ‘magic word’ voorbij komt, waterfiets of iets dergelijks, dan zet je het op een rennen, op schaatsen. En eh, nou dat deden we dus, praten, praten praten, waterfiets, BAM, weg was die. En normaal gesproken dan denken ze, oh, dat gaat snel en dan gaan ze nadenken, want dan verwachten ze dat het snel gaat en als je na gaat denken, dan werkt dat niet meer. Dus weer verhaaltje, verhaaltje, waterfiets, BAM, weg was die. Ik denk nou, dit heb ik nog nooit zo gezien, dat je het snel kan blijft herhalen, gewoon om dat je het doet. En, dit gaat over Ted-Jan Bloemen. Hij is later voor Canada gaan schaatsen, twee wereldrecords gereden. Als je hem daar had afgerekend op de hoekigheid, had je iets ongelooflijk gemist. En, dat is volgens mij waar jouw verhaal ook over gaat. Iets zien wat even niet in dat hokje past, maar wel dat die snelheid erin zit, of die openheid, die gretigheid, iets dat..

Jeroen Hollestelle: Gretigheid, denk ik, dat is, dat is die gretigheid, want die zorgt voor een versneld leerproces en bij veelbegaafden lijkt het vaak dat dat oneindig is, dat leren, er zit geen plafond op en dat zorgt ook voor die resultaten.

Els van Noorduijn: Nou ik, in mijn vrije tijd begeleid ik nog jonge sporters die buiten het systeem vallen, hè? NOC*NSF, alle bonden hebben hun eigen strakke systemen, en daar passen ze niet in. Dus ik geef ook in Amerika via WhatsApp training, gaat allemaal prima. En dan zie je hoe, als je…, we hebben het over ruimte geven, je hebt anders kijken, en dat is zo een belangrijke voorwaarde bij jonge mensen, dat je iets anders ziet wat ze heel erg laten zien dat, maar dat moet je wel willen zien, en niet als een last zien of vervelend, of hij doet niet wat ie zegt, want daar gaat het nooit over. En dan zie je dat als ze na een half jaar doorhebben, dat ze dat ze, wat jij ook net zegt hè Peter, van de snelheid die ik heb van nature heb, ik heb ook zo’n jongen in Amerika, die is supersnel, en ik heb hem gevraagd van goh, zullen we snelheid ontwikkelen? Kun je 30 seconden touwtjespringen en 100 keer herhalen en hij kwam tot 70. Toen zei die, ik moet dat toch wel leren. Heel fijn. Want ik weet nu dat hij gewoon zonder dat ik ooit wat hoeft te zeggen denkt, van die snelheid heb ik nodig, ik ga gewoon 100 keer halen, 30 seconden, en dan kan ik gewoon tegen haar zeggen van, het is mij gelukt en dan zit hij me wel aan te kijken voor de volgende.

Jeroen Hollestelle: Ik vind het mooi hè. Bij, bij sporters wordt er natuurlijk… want 100 keer, 30 touwtjespringen is natuurlijk een waanzinnige opdracht. Maar je doet dat, je traint vaak harder, dan was je in een wedstrijd nodig hebt, zodat je aan het eind van die wedstrijd nog steeds al die maximale krachten hebt en die souplesse hebt en die techniek hebt. Dat heb ik zelf ook. Ik heb zelf ook een paar jaar geroeid in mijn studententijd en dan was het 12 of 13 keer trainen per week hier. Je traint voorbij wat je denkt te kunnen, zodat je op een wedstrijd ook die energie en die dynamiek en die souplesse hebt voorbij wat je nodig hebt. Zodat je altijd sterk bent tot de laatste seconde.

Els van Noorduijn: Maar ik vind ook wat, wat jij ook zegt, als de snelheid de kans krijgt, dan staat er ook een ander mens voor je hè? En, en, en daar hoort dus steeds weer iets nieuws te zijn, want als ze het gehaald hebben, ja, dan is klaar, dan haal je dat en dan kun je het ook altijd. Wat ik heel vaak zie bij jonge mensen, toch, dat ze een vorm van leiderschap hebben die we niet eens kunnen beschrijven. En dat eh, dat ontstaat als je ze inderdaad de ruimte geeft. Probeer hem uit, doe maar. En, nou heb… tegenwoordig roepen we, we mogen fouten maken. Daar gaat het helemaal niet over. In het uitproberen, het ontwerp, in het zoeken met elkaar, de lol die je hebt, vind je ook dat het anders kan.

Jeroen Hollestelle: En dan vind je ook je eigen vorm denk ik.

Els van Noorduijn: Ja, en daarom is het ook van jou en niet van mij.

Jeroen Hollestelle: Ja, en dan heb je ook je eigen verantwoordelijkheid om het goed uit te voeren.

Els van Noorduijn: Ja, dat vind ik ook zo mooi van ons drieën, als wij weg zijn, gaat het gewoon door in een organisatie.

Peter van den Heuvel: Ja en als we nu teruggaan naar een luisteraar die misschien in een bedrijf, of een organisatie, of een gemeente, of een overheid zit, en die hoort dit zo aan, dan zou die de indruk kunnen hebben van ja, we moeten wel wat met die veelbegaafden. Of misschien juist helemaal niet zo van ja, wacht even en en de rest dan? Ik denk juist dat die en-en een hele interessante combinatie oplevert en dat ook in, zeg maar bijvoorbeeld een vakspecialist of iemand die niet zozeer uiteenlopende talenten heeft, maar gewoon een hele compacte gerichte competentie heeft, hoe je die met elkaar kan laten samenwerken, want ik denk juist dat het gaat over de en-en en dat je ze allebei eigenlijk heel goed nodig hebt.

Jeroen Hollestelle: Absoluut, absoluut. Het gaat over en-en. Het gaat niet over, over diskwalificeren van mensen. Het gaat over iedereen meenemen in dat verhaal. En, en, ja, wat ik daarnet al zei, voor mij is het een dynamiek-injectie en die geldt voor iedereen. En iedereen pakt hem op zijn eigen manier op. Als team heb je dan extra waarde en, en creëer je ook extra ruimte, en, en kun je ook extra prestaties leveren als het daarom gaat, hè. Want het…  dat zit hem voor mij ook heel erg in meer lol samen.

Els van Noorduijn: Maar die ontstaat dan.

Jeroen Hollestelle: Die ontstaat dan.

Els van Noorduijn: Ja, omdat je gewaardeerd wordt, je krijgt de vrijheid, je kunt zijn waar je goed in bent en? Je hebt geleerd dat samen vorm te geven en dat samen vormgeven komt dan wat anders uit als dat je van tevoren ooit had kunnen bedenken.

Peter van den Heuvel: In dat geval ben ik ook gewoon heel benieuwd wat we verder nog gaan meemaken. Volgens mij is dit een mooi moment om af te sluiten. Els, dankje. Weer wat gehoord, weer wat geleerd. Jeroen, precies hetzelfde. Alle luisteraars uitgenodigd om op veelbegaafd.nl te gaan kijken, wat The Stage bijvoorbeeld is, hoe je vraagstukken kunt inbrengen, hoe we veelbegaafden kunnen inzetten en hoe we spelen en werken met elkaar. Dank je wel?

Jeroen Hollestelle: Ga het gesprek aan met elkaar.

Els van Noorduijn: Ja, op 10 april is het event. [Red: aanmelden kan op https://veelbegaafd.nl/evenement/spelen-en-werken/]

Jeroen Hollestelle: Dat precies. Dankjewel Peter.

Els van Noorduijn: Dankjewel Peter.

[eindtune]

Tagged as:
besluitvorming diversiteit samenwerking Spelen uitvoering Veelbegaafd Werken