Veelbegaafd Dan & Elvis Afrifa

Lees de podcast

Stichting Veelbegaafd, Els van Noorduijn, de oprichtster, en Peter van den Heuvel, partner van Veelbegaafd spreken met Dan & Elvis Afrifa over talent en familie.

[Intro muziekje met een citaat van Dan] Als ik aan iets nieuws begin kijk ik uit naar het moment wanneer het vanzelfsprekend is, want dan kan ik zeg maar excelleren.

Peter: Welkom bij de PodPastFuture, vandaag in het Olympisch Stadion in Amsterdam. Ik zit hier met Stichting Veelbegaafd Els van Noorduijn, de oprichtster. Ik ben partner van Stichting Veelbegaafd Peter van der Heuvel. Tegenover mij zitten we met twee broers vandaag uit het gezin Afriva. Els, kan jij ze introduceren?

Els: Ja, ik begin even met de oudste, denk ik dan toch. Dat ben jij, Elvis. Niet Elvis, maar Dan Afrifa. Dan Afrifa, die ken ik eigenlijk voor het eerst. Heb ik hem ontmoet vandaag. Doet iets met geschiedenis… gestudeerd. En is journalist, schrijver voor de kranten. En doet ongetwijfeld veel meer. Elvis Afrifa, die ken ik van vroeger van sporttrainingen, is Nederlands kampioen op de 100 meter. En indoor kampioen, vrij recent geworden met een nieuw persoonlijk record. Toch? Of Indoor record was het.

Elvis: Toen wel nog, ja.

Els: Het zijn twee supermannen die we tegenover ons hebben zitten, denk ik dan. Hebben jullie er nog wat aan toevoegen Dan op de introductie?

Dan: Hij zei, ‘toen wel’. Is je record verbroken?

Elvis: Sinds het NK wel.

Dan: Oh, je eigen record? Ja, ja. Maar je Nederlands record staat nog toch?

Elvis: Ja, maar ik heb na het NK nog mijn pb [personal best) verbeterd. Een … [niet goed te horen]

Dan: Ja, op het NK heb je een pb.

Elvis: NK heb ik een een pb. Toen heb op het EK weer.

Dan: Oh, oké. Maar je bent nu de snelste man van Nederland ooit, toch?

Elvis: Ja, op de 60. Oh ja, ja.

Els: Anders zat hij hier toch niet.

Peter: We onderzoeken vandaag familie en talent. En eigenlijk wel heel interessant om dit gesprek meteen al te volgen. Want jullie bevragen elkaar eigenlijk net. Bijna alsof het nieuw en voor het eerst is. Maar het is best leuk eigenlijk dat dat zo ontstaat. Hoe is jullie relatie en hoe spontaan gaat dat?

Elvis: Ik denk dat als je gewoon samen opgroeit, dan heb je altijd gesprekken met elkaar. En dat is gewoon steeds een soort van gebleven na al die jaren. Gewoon dingen die jou… Niet heel formeel, het is gewoon altijd informeel. Nooit echt bang om vragen aan elkaar te stellen eigenlijk, vooral hij stelt veel vragen.

Dan: Ik denk wel, misschien het speciale component is, dat wij vroeger dan.. wij woonden in een flat in de Bijlmer en wij speelden nooit buiten tot wij verhuisden naar laagbouw. En daardoor zaten wij van zomervakanties, als we niet naar Ghana gingen, wat we niet zo vaak deden, zaten we gewoon hele dagen met elkaar. En dan met elkaar en met elkaars fantasie, dus we hadden een soort van een gedeelde fantasiewereld die we dan met z’n allen ook als waar bespraken. Dus we hebben zeker wel een informele band, maar we hebben wel een soort van connectie tot elkaars verbeeldingswereld.

Els: Ja, ja. Dat vind ik wel heel bijzonder. Want jullie doen heel verschillende dingen. Dus zo vaak zullen jullie elkaar niet ontmoeten, toch? Meer?

Dan: Nee.

Els: Behalve dat jij naar Parijs gaat of een artikel in Parool komt over je broer.

Elvis: Ja, het is een beetje dubbel. We hebben allemaal heel erg andere interesses. Maar ook wel heel erg hetzelfde shared space. Die is er gewoon nog steeds. En uiteindelijk ziet iedereen wel op een of andere manier toch een andere weg te gaan qua interesses.

Dan: Mijn vriendin zegt dat ook altijd, verloofde trouwens, dat wij, ze is altijd heel erg verwonderd over hoe wij op dezelfde manier wel dromen. Alles wat we doen, zijn we heel snel van, oh, stel je voor, dit gebeurt dan, en dit. Dan sta ik morgen in de New York Times of zo. Dan denk ik van, wow, waar, waar, waar, we zijn niet heel erg, misschien ook wel door vroeger, omdat we zo vaak binnen zaten, gewoon het leuk voor onszelf moesten maken, zijn we altijd dat als hij dan bijvoorbeeld in parijs stond, ergens geloofd… Ik geloofde heel erg in zijn droom. En ons hele gezin was van automatisch geloven we er in. En het laatste toen ook met het EK toen we daar waren, toen had ik wel even voor het eerst een besefmoment dat ik dacht van, het is helemaal niet normaal om hier te zijn. En dat toevallig voor alle mensen in Nederland die rennen dat mijn broertje daar staat. Maar ergens, omdat we al vanaf kind af aan altijd aan het dromen zijn. Voelt het ergens toch wel niet per se logisch, maar ook wel weer natuurlijk of zo.

Els: En hoe kijk jij dan tegen je broer aan?

Elvis: Ja, het is eigenlijk hetzelfde gewoon. Wij hebben een soort van, inderdaad, fantasie. …als kinderen. En nu lijkt het elke keer gewoon als hij iets doet als voorbeeld… …dat gewoon… …oh ja, dit is weer zo’n fantasie die gewoon uitkomt. Het voelt wel als een droom en ook weer niet, zeg maar.

Els: Het is wel heel krachtig dat jullie… …alle twee in die fantasiewereld en droombeeld kunnen verkeren toch? En ronddwalen zo met elkaar.

Dan: Ja, waardoor het ook… …want. Ik heb niet…vroeger altijd schrijver willen worden… …hij heeft niet altijd willen rennen. Dus het gaat niet eens specifiek om een droom… …maar om het vermogen om, dat we samen hebben ontwikkeld als kinderen, gewoon om te dromen, überhaupt. En dat is ook enerzijds dat ook wel iets wat ons een beetje kan tegenhouden, want dat wij niet willen neerleggen bij het leven dat niet als een droom voelt. En onze langste gesprekken gaan altijd over hoe we niet onze ziel willen verkopen aan bijvoorbeeld een kantoorbaan. Onze ergste nachtmerrie is vaak eigenlijk de droom van onze migrantenouders, dat we gewoon een steady kantoorbaan hebben geld verdienen en gewoon alles steady hebben. Voor ons is dat dan het einde van de droom en ik denk dat dat ons bezig houdt. Maar tegelijkertijd ook wel, hij was bijvoorbeeld heel lang met zijn studie bezig en dat is puur omdat hij gewoon die droom heeft van nee, ik ga het gewoon fixen. Ik heb bijvoorbeeld heel lang gestudeerd, ik ben nu dertig en nu pas vorig jaar begonnen met mijn eerste echte volwassen baan, zeg maar standaard. Als ik daar naartoe ga, denk ik van dit is niet de droom, zeg maar. Als ik aan mijn broertjes zeg wat ik doe op werk, dan…

Peter: Je kan het niet uitleggen.

Dan: Je kan het uitleggen en dan denk ik van dat is toch helemaal niet leuk. Maar ja, dat is niet waarvan ik droomde.

Elvis: Ja, die dromen ook gewoon nachtmerries inderdaad. Ja, gewoon nachtmarries inderdaad is, gewoon inderdaad, zitten op een kantoor. Ik vind überhaupt al gewoon zitten moeilijk. Het saaie leven hebben wij niet… gewoon niet voor mij gezien als kind dat we een saai leven leiden, soort van degelijk…

Els: Maar ergens delen jullie wel de vrijheid die je nodig hebt en de ruimte die je wil hebben om te kunnen doen wat je gewoon fijn vindt om te doen toch?

Elvis:  Ja dat komt heel erg van onze ouders die gewoon niet per se…

Els: Vertel dat eens dan.

Elvis: Ja, hoe zijn onze ouders? Onze ouders zijn strikt op een bepaalde manier, maar ook heel los. Ik denk dat ze vooral strikt zijn op, zijn gewoon twee hele aardige mensen sowieso, dat ten eerste.

Els: Dat weet ik nog, ja.

Elvis: Ja, ja, ze zijn gewoon hele lieve mensen. En waar zei vooral op waren was dat we gewoon degelijke mensen waren qua persoonlijkheid. Dus ze zijn heel erg anti-tattoos, misschien wel sieraden, sieraden niet, maar oorbellen en braids of je haar in vlechten en alles, zijn ze heel erg tegen. Dat je gewoon een nette jongen bent eigenlijk vooral. Daar komt het eigenlijk gewoon op neer. En verder maakt het niet veel uit eigenlijk. Niet heel erg doen eigenlijk. Want verders voor ons gewoon, zolang je maar niet een gek kind wordt, onhandelbaar kind, dan vinden ze het eigenlijk wel goed. En daarom hebben ze het nooit gepusht in… Het is natuurlijk als je echt niks doet, dan pushen ze wel van… Maar ze worden vooral boos als ze niet naar je eigen standaarden leeft. Dus bijvoorbeeld als ik dan op school weer een paar periodes gewoon niks, niet echt genoeg deed en wij niet overgingen, dan kwam pa naar voren van yo, je moet even wat doen, anders ga je niet over. Dus dan, daar kun je wel aan ergeren als je niet je potentie eruit haalt zeg maar. Ze weten gewoon dit is gewoon, dit kan niet, dat je gewoon te lijp bezig bent. Maar verder heeft hij nooit gezegd van, jij moet een dokter worden, of jij moet dit worden, of jij moet, ook mijn sport niet. Mijn vader heeft nooit, nooit, nooit, nooit gezegd van jij moet dit gaan lopen, of jij moet dit gaan doen, of als je dit niet loopt, of je moet de spelen gaan halen, of hij moet gaan schrijven dit.

Dan: Maar tegelijkertijd heeft hij ook nooit gezegd van, stop, toen het zeg maar minder ging en gaan naar school, maar hij is, …

Elvis: Ja.

Dan: Ga jij maar.

Elvis: Hij heeft wel zoiets van… Soms is hij wel van … Hij vraagt je wel van kan je het wel aan, weet zeker of je het kan zeg maar. Die combinatie sport en studie… kan je niet gewoon…, lijkt het je niet handig om dan toch te gaan studeren en dan dit gewoon minder te doen. Maar zei ik gewoon tegen hem van nee, dit is gewoon echt wat ik wil en ik kan het wel gewoon en ik heb er gewoon vertrouwen in, dan zei hij ook meteen van ja oké, als jij dat zegt.

Els: Die paar keer dat ik hem ontmoet heb, heeft hij ook heel veel zorg, maar dat lees ik ook aan jou. Ik heb wat teksten gelezen van als je een baantje hebt bij Albert Heijnen kun je niet studeren of zo. Dat was een opmerking of zo. Er zit wel een stuk zorg achter.

Elvis: Ja, die zorg is er wel.

Peter: En ook heel veel ruimte.

Elvis: Sorry?

Peter: En ook heel veel ruimte. Dus je krijgt heel veel ruimte. Dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Je hebt ook heel veel ruimte in je hoofd. Dus de fantasie die moet ook de ruimte krijgen. Als je voor gek wordt verklaard bij wijze van spreken omdat je zoveel fantasie hebt. Dan laat je dat wel. Dus je hebt heel veel ruimte gekregen. En hoe is dat voor jullie om zoveel ruimte te hebben?

Elvis: Ik denk ook dat het soort van opgebouwd is die ruimte en dat verhaal dat we gekregen hebben. Want ik denk gewoon per prestatie die we leveren, dat ze gewoon meer ook hebben ingezien van oké, ze zijn wel echt…, ze zijn wel tot iets in staat. Ze zijn wel degelijke mensen.

Dan: Wat ik nu wel merk. Toen ik bijvoorbeeld zei welke baan ik nu ging. Ik ben nu communicatie medewerker bij een bedrijf. En toen ik dat tegen mijn pa zei. Zij zei hij van. Waarom?

Elvis: De omgekeerde wereld.

Dan:  Maar… Waarom doe je geen Ph.D.? Alsof Ph.D’s voor oprapen liggen. Maar hij is dan ook zo erg meegegaan in onze dromen. Niet eens. Hij ziet zijn kinderen en denkt van, maar jij kan ook een Ph.D. doen. Waarom doe je het niet? Dan ga ik het natuurlijk heel erg uitleggen. En dan hoor ik mezelf denken, eigenlijk heb je gelijk. Waarom, waarom…

Elvis: Waarom hou je op, zeg maar?

Dan: Ik weet ook nog toen ik op basisschool kreeg ik een havo-advies. Nou, ik was laatst op werk. Oké, ik ga een ander verhaal… begint zo. Ik was laatst op werk. In een bepaalde gesprek toen vertelde een collega over zijn kind toen op het VWO was begonnen, maar daar te veel stress van kreeg. En dat hij dan tegen zijn kind zei van ja, havo is ook prima. En toen dacht ik van, ik had het niet gezegd maar ik dacht van, ik dacht ook van ja, ik ga niet zeggen, maar mijn vader was boos op mij toen ik havo had. En,… want hij zei van waarom? Wat doe jij daar? Je gaat elke dag naar school, maar je doet niet je best. En toen heb ik heel erg mijn best gedaan voor mijn sito-toets. Toen had ik de hoogste van de klas gehaald. Van de school zelfs.

Dan: En toen het eerste wat mijn vader toen tegen me zei van… zie je, je kan het wel.

Elvis: Ja, dat is toch altijd.

Dan: Ja. Ja, je kan het wel. Maar wat doe jij? En dat is een beetje wel een rode lijn in… Hij heeft geloof in zijn kinderen. En wat hem het meest teleurstelt, soort van als je je leven te grabbel gooit. Maar dat snap ik ook wel met hem.

Els: Maar hij geeft toch de vrijheid om te ervaren wat er even niet lukt of zo. Of dat je gewoon aan het klungelen bent of aan het klooien bent, toch?

Dan: Ja, ja, ja. Maar ik denk ook wel die vrijheid… Ik had vrijheid eigenlijk tot… Alles ging goed tot ik dat havo-advies kreeg. Toen was het opeens van, wat moet ik hier iets aan doen? En toen had dat een beetje gebleven, hele middelbare school. Want ik was altijd een beetje aan het kabbelen zeg maar. Maar ik… Ik denk dat het verschil tussen mij en Elvis, is dat wij allebei wel goed op school altijd. Natuurlijk, maar hij… Bij mij had het wat weer drama, zeg maar. Ik was ook altijd het eerste kind, altijd wel spannend. Alles was gek. En voor mij was het ook wel iets meer drama.

Els: Hebben jullie wel eens verveeld op school? Vond je het wel eens heel saai of zo?

Elvis: Ik wel altijd. Of tenminste in de les wel. Of ik ben… helaas nog steeds niet echt plezier in studie en school kunnen vinden. Na al die jaren.

Els: Dus ze kunnen het gewoon niet aantrekkelijk maken? En voor jou is het niet de moeite om je voor jezelf uit te dagen?

Elvis: Ja, ik heb, ik heb, het is niet goed, maar ik heb helaas nog steeds niet inderdaad mezelf kunnen pushen op de manier waarop ik mezelf voor …. Want ik kan het wel blijkbaar. Ik kan mezelf pushen, op de baan natuurlijk blijkbaar, en in andere omgevingen. Dus ik heb wel dat in me.

Elvis: Alleen op een of andere … is studie en school, maar nooit dit echt…

Els: Als studie niet dezelfde plezier oplevert als de sport, hè?

Elvis: Ja, dat is wel valkuil vaak, ja.

Dan: Dat vind ik wel gek bij jou, want ik dacht altijd vroeger dat je zo heel makkelijk op school ging, en juist heel erg van school hield, maar later besefte ik dat je gewoon… Dat ging vooral makkelijk, maar… school…

Elvis: Ja, zeg maar, ik heb… Het geluk is dat ik gewoon goed kan leren, makkelijk kan leren. En daardoor kon ik gewoon studie halen. Want ik heb een keer zelfs, ook met mijn vader had ik een wiskunde tentamen, een proefwerk aan het eind van de periode. En ik wilde heel graag aan basketbal. Dat was 10 euro. Vroeg aan vader mag ik 10 euro als ik een 10 haal voor dit proefwerk. Zei hij van, ja is goed. Als je het kan halen dan krijg ik 10 euro. Toen heb ik echt voor een voor een echt goed geleerd. Ging ik vooraan zitten, ging ik vragen stellen. Elke keer hoorde ik elke stukje van het proefwerk goed weten. Heb ik een tien gehaald. Maar toen werd hij gewoon boos op mij. Ik kwam terug, thuis, blijven kijken met een tien, mag ik me geld. Het was iets van, hoezo? Hoezo kan je het nu ineens wel leren. Ik dacht, ik krijg niet een beloning voor mijn goede werk. Maar hoezo kan je niet? Als ik je een beloning geef, kan je wel je best doen. En dan ga je later eigenlijk een zes halen. Hij was echt gewoon boos. Toen was hij van, ohm ja, je heb wel een goed punt.

Els: Ja, maar dat herken ik ook wel van jullie alle twee. Wat ik van jou gelezen heb is van, hij heeft wel een goed punt altijd.

Elvis: Ja, hij heeft altijd een goed punt. Maar hij is wel gewoon heel slim en gewoon redelijk in levenskeuzen en denken.

Els: Hij is geen rem geweest op jullie ontwikkeling.

Dan: Nee, ik denk dat als wij allebei beter hadden geluisterd was, waren we waarschijnlijk verder in het leven dan.

Elvis: Ja, hij had wel altijd een goed punt. Alleen, ja…

Els: Daar kom je zelf wel achter en dat doe je het zelf wel beter of zo, zo werkt het.

Elvis: En hij kon natuurlijk als hij wilde veel dwingender zijn. Nee, dat wilde hij ook gewoon niet doen.

Els: Nee.

Peter: En dan gaan sommige dingen dus heel erg makkelijk af. En je zou kunnen zeggen, als je begaafd bent, dan is dat een soort van basis van waaruit je dingen heel makkelijk kan doen. Het hoeft niet meteen de tien-prestatie te zijn. Een zesje is ook goed genoeg. Die herken ik ook wel, ook bij mijn studenten. Maar het komt ergens vandaan. Dus een soort van ruimte, speelbak waaruit je allerlei dingen kan halen. En dan bouw je die prestatie op, als je dat wil. Dus motivatie is een belangrijk onderdeel ervan. Maar wat is dat voor jou, die begaafdheid? Je kan dat dus heel makkelijk: leren, sporten. Wat is dat dan voor jou?

Elvis: Pffff, ja, ja, bijvoorbeeld met de studiekant, dan kijk ik ernaar eigenlijk. En dan kijk ik nog een paar keer naar de lees ik het. En dan doe ik het boek dicht. En dan de volgende dag kijk ik er weer en dan heb ik het kunnen houden.

Peter: En dan is het er.

Elvis: Ja, dan is het er eigenlijk ook. En dan, dat is gewoon, ik weet, leren is voor mij gewoon, gelukkig, gewoon altijd makkelijk geweest. Dus gewoon naar kijken, het onthouden. En dan opslaat het mijn hoofd. En dan ga ik een nachtje slapen en dan is het gebleven.

Elvis: En bijvoorbeeld, met sport, ik weet het, met atletiek, had ik wel denk ik wel een lagere basis. Ik was niet super gevoelig, of bewegingssoepel en alles ging een beetje alle kanten op.

Els: Dansen was niks, hè?

Elvis: Nee, dansen niks. Ik heb ook een oefening die ik eigenlijk niet kan. Maar ik denk dat mijn gevoel voor leren daarin wel heel erg helpt. Dus ik kan…, ook al heb ik een heel laag basisniveau, toch wel gewoon op mijn manier manieren zoeken om het… Ik heb bijvoorbeeld deze winter mijn starts verbeterd op 60 meter, door leren, leren, leren naar mijn coach luisteren, zoeken naar puntjes. Dat was een soort van zwakke punt voor mij. En ik denk dat dat gevoel voor leren juist mij wel… en ook daarvoor openstaan en daar fouten durf te maken. Dat dat bij mij wel werkt.

Els: Wat maakt het verschil in leren voor de sport natuurlijk zoveel anders? Dat je zoveel traint en zo moe wordt en gewoon teleurstellingen en lol hebt en zo. Wat maakt het in die begaafdheden dan anders als je dat moet toepassen?

Elvis: Ehm, ik denk gewoon inzien wat voor jou werkt nodig is, wat jij nodig hebt. Dat inzien dat dat nodig is überhaupt en dat kunnen toepassen en dat kunnen blijven herhalen.

Els: Is de beloning groter? Met sport? Meer lol, meer genieten?

Elvis: Ja, ik vind het vooral gewoon leuker eigenlijk. Lekker bezig zijn. Wedstrijden en competitief zijn. En je weet dat als je dit goed doet op de baan. Krijg je ook op een gegeven moment, krijg je dan weer op de baan bij de beste resultaat daarvoor. Dat grotere doel is er. En dat is ook een doel dat je leuk vindt en wat je wil halen.

Els: Een tentame is niet hetzelfde doel als dit hé toch? De wedstrijden.

Elvis: Nee, ik kan niet inderdaad, wanneer ik tentamen maak, in mezelf denk van nou ja dit gaat me echt helpen voor mijn… Het is wel zo natuurlijk. Want het is, natuurlijk als je dat papiertje hebt, kan het natuurlijk makkelijker op plek komen. Alleen denk ik dat ik die plekken waar ik kan komen met dat papiertje niet interessant genoeg vind eigenlijk. Om daar, of niet concreet genoeg in mijn hoofd te hebben wat daar aan leuk is om dat te kunnen doen. Want daar komt het mee eigenlijk.

Peter: En hoe is dat voor jou?

Els: Met al je begaafdheden?

Peter: Je hebt prachtige taal?

Dan: Dat is een soort van, misschien nog de grootste vloek die ik heb. Dat zeggen mensen toch, als je je zegeningen niet iets mee doet, dan wordt het een vloek. Wat ik nu een beetje heb is, ik ben heel erg bewust van, ik kan schrijven. Maar ik doe het niet zo goed genoeg in mijn optiek. En dan blijf je… Nou, oké, om het concreet te maken, dan zie ik hem bijvoorbeeld zo’n EK heel goed doen. En dan spiegel ik me een beetje aan hem. Dan denk ik van, oh, als ik evenveel tijd in het schrijven zou stoppen, als hij in rennen doet, hij weidt nu zijn leven eraan, dan zou ik waarschijnlijk veel verder zijn dan ik nu ben. En wat er dan qua motivatie is, ik merk nu, ik kan me eigenlijk alleen voor schrijven en wat er een beetje omheen hangt, kan ik me echt heel goed motiveren. Maar alles wat me niet boeit, is echt verschrikkelijk. Ik wou ook bij de krant werken, gewoon fulltime. Ik kan het prima doen met schrijven. Maar bij de krant schrijf ik heel vaak als journalist over dingen die jou niet zoveel boeien. En om dan iets moois te gaan maken van iets wat je niet boeit, is echt lastig.

Ik ben ergens wel op een manier geïnspireerd door Elvis, maar ook wel heel jaloers. Maar tegelijkertijd denk ik het grootste verschil tussen ons nog is, ik heb wat meer worstelingen met… ik ben meer met mezelf bezig qua soort van, hij is misschien iets oprechter, wat van nature gewend zijn leven in te richten naar wat hij leuk vindt. Dus voor mij is het altijd een soort van, ik weet van, kan dit wel, mag ik dit wel doen? Is dit wel geoorloofd? Zelfs met schrijven, elke dag als ik schrijf denk ik van, moet ik niet gewoon gaan werken? Want ik werk parttime.

Els: Ik weet dat Elvis ook nog met lieve ogen naar zijn zichzelf heeft moeten leren kijken, toch? Want jij veroordeelde jezelf ook wel. Dat zit er bij hem nog in. Maar als je kijkt naar het verschil, jij kan blijven schrijven. Maar als hij 35 is, is hij geen topsprinter meer.

Dan: Dat wel, maar dan kan hij wel terugkijken.

Els: Op dat.

[Hard gelach]

Dan: Ik vind het heel mooi. Wat hij nu al heeft neergezet.

Els: Als hij ondernemend is, kan hij daar een business van maken.

Els: Dus dat hoort ook heel wat anders, toch?

Dan: Ik had het ook in mijn stuk over ons geschreven, zeg maar… Zijn plan B… is 99% van de mensen hun plan A. Gewoon naar school gaan. Hij doet de universiteiten. Maar niet heel veel atleten kunnen terugvallen op een universitaire studie. En dat ze daarna gewoon in corporate leven kunnen werken.

Els: Het is volgens mij ook een wisselwerking. Dat boek wat je twee keer in moet kijken. Om het in zijn hoofd te weten, dat heeft met leren te maken. Je activeert het visuele systeem. Noem maar op. En dat soort dingen. Dat leersysteem neem je mee in andere omgeving.

Elvis: Ja, zeker.

Els:  Dat is natuurlijk wel het gene wat je altijd bij je hebt.

Elvis: Ik heb vast wel profijt… ik heb sowieso wel profijt van mijn sportcarrière straks.

Els: Dat is sowieso helder.

Elvis: Dat kan ik sowieso al, die drive kan ik allemaal meenemen. En nu nog niet natuurlijk. Maar ik had… Ik weet niet hoe, maar ik ga ik vast wel ergens in kunnen zetten op een manier. Het is natuurlijk wel universeel.

Els: Misschien word je toch nog ondernemer zoals je oudere broer in Ghana, toch?

Elvis: Ja, ik heb geen idee. Ik heb geen idee. Ik had geen idee dat ik zou gaan atletieken toen ik 16 was.

Els: Nee, maar dat vind ik wel mooi. Want ik herken ik aan Peter ook altijd wel. Die zei dat, ja, ik zie wel. Want ik ben er zelf bij of zo. Weet je wel. Ik zie dingen ontstaan en ik snap wat er gebeurt. En daar doe je wat mee. En heel veel mensen hebben natuurlijk een plan. Dat moet zo en zo. En die zegt dit en die zegt dat. Dus die rem van jullie omgeving is er niet.

Elvis: Maar ik denk ook inderdaad dat zijn omgeving anders is dan de mijne. Want hij is natuurlijk het oudere kind. Waar alles voor de eerste keer moet. En kijken of alles werkt of niet. En toen ik kwam was ik van nou ja. Op zich gaat het wel prima met hem. Hij is een degelijk jongen. Hij kan ook wel gewoon… Bij hem komt het vast ook wel goed. Dus ik kan zelfs wat meer vooruit denken. En hij is nog ook meer om te doen wat ik leuk vond zonder remming. En ik heb ook nog eens om me heen, gewoon hele leuke vrienden die ook nog zo denken zoals ik doe.

Els: Fijn is dat, hè?

Elvis: Dus ik heb ook nog geen hele zachte kring.

Elvis: Zoek je nou die omgeving zelf op?

Elvis: Ja, uiteindelijk natuurlijk wel zelf inderdaad. Want ik was laatst een surprise party toevallig, waar hij ook bij was, waar ik niks van wist. En toen keek ik omheen, en dacht van deze mensen, allemaal gewoon mensen die echt gewoon, waar ik echt goed mee omgaan, die leuk mijn drive delen en ook gewoon mijn persoonlijkheid delen. En je accepteren voor wie je bent ook en daarvoor zien ook. En niet dwingen om dingen te doen die jij niet bij je past.

Els: Maar voor de helderheid hé, want we nemen natuurlijk ook een podcast op, dus je zoekt ze zelf ook op en je zoekt niet de mensen op waardoor je je laat remmen.

Elvis: Nee, zeker niet. Ik heb ook wel bewust ook mensen uit mijn cirkel gehaald die me remmen. Want ik heb van, met jou kost het alleen maar moeite om met jou om te gaan. Ik ga niet mijn vrije tijd besteden aan met jou omgaan wat dan energie kost. En ik ook ineens dan chagrijnig gaan zitten, daar heb ik geen zin in. Dat is ook gewoon wie ik ben. Ik heb gewoon geen zin om te doen, om te doen dan…

Elvis: Oh, dat is saai.

Peter: En daar zie ik dan ook meteen een hele grote glimlach bij. Ja, dat is heerlijk om te zien. Ja, hoe mooi is dat. En je zei net al, Dan is dan de eerste. Dus misschien wel proefkonijn voor ouders sommige… Het zou kunnen dat ze nog heel veel moeten leren en ervaren. Zou dat een rol gespeeld kunnen hebben?

Dan: Ja, maar ik heb ook dan toch, ik zou niet per se zeggen moeilijker persoonlijkheid. Elvis is ook best wel lastig af en toe. Maar als kind was ik heel fatalistisch. Ik dacht altijd in extreme. Dus… Ik weet het niet. Het leven was snel overweldigend en alles was niet vanzelfsprekend. Dus ik kwam dan ook op een school terecht, op een middelbare school, in een hele andere omgeving. Waar eigenlijk iedereen naar mijn omgeving heel rijk was en ik heel arm. En ik heb heel veel, zo van… ik ben altijd soort van niet in omgevingen geweest waar hoe ik wel vanzelfsprekend was. Ik heb heel veel energie kwijt geweest aan het nadenken over mezelf. Met Elvis heb ik dat altijd veel minder gezien. Hij dacht over heel veel dingen soort van niet na. En dat maakt ook wel dat ik een schrijver ben geworden. Ik heb een soort van super zelfbewust zijn. Omdat ik wel altijd ben van zelfbewust. En Elvis, soms kan ik hem soort van ook bewust maken. Hij is een soort van wat onbevangener in het leven.

Els: Dat vind ik een beter woord. Want ik ken hem wel degelijk zelf als zijnde dat hij over dingen nadenkt. En dat hij zich heel erg bewust van dingen is. Want er zijn wel dingen gebeurd toen ik je trainde. Dat het echt niet leuk was. En dat we het daar al over hadden. Omdat mensen reageren op hem vanuit voetballen naar atletiek. En dat was gewoon niet altijd even fijn. Maar dat is denk ik wat anders, als dat je de onbevangenheid en de spontaniteit die hij heeft. Ik wil niet zeggen dat je niet bewust bent van dat.

Elvis: Nee, dat zeker niet.

Els: Maar hij uit het sowieso anders. Het is gewoon anders in elkaar denk ik.

Dan: En dat is ook misschien ook wel minder een maler. Ik ga niet heel lang malen over wat dan. Hij kan er wel mee zitten, maar hij kan ook op een gegeven moment wel afzetten.

Els: Het is ook klaar.

Dan: Ja, precies.

Els: Dat is heel fijn als je dingen voor jezelf kunt zeggen van, het is genoeg, toch?

Dan: Ja, heerlijk.

[Hard gelach]

Els: Dan kun je verder, dan kun je doorgaan.

Dan: Ik ben een groot deel van de tijd gewoon bezig met… Als iemand één keer denkt, dan ben ik een week mee bezig. Ik weet gewoon inmiddels van mezelf… Als iemand echt iets naars zegt, niet echt, maar gewoon semi naars. Vaak niet eens over mij. Daar kan ik een week over nadenken. Eerst haat ik die persoon. En dan langzaam aan de hand denk ik van… Hij zei, waarschijnlijk denkt die persoon nu niet eens meer over na. Maar dan zit ik er nog mee.

Els: Dus we hebben ook nog dingen gevraagd aan jou… waar je ook nog langer over gaat nadenken, begrijp ik.

Elvis: Ja, sowieso, 100% denk ik. Zijn hoofd, het is altijd in de denkstand volledig. Ik denk dat het verschil is. Ik kan gewoon in uit stand staan en gewoon…

Els: Leeg.

Elvis: Gewoon mijn ding doen. Als ik aan gamen ben, ben ik gewoon gamen. Maar hij wel zo zo in de denkstand blijft.

Dan: Ik kan dan niet echt ontspannen eigenlijk. Maar dat is misschien ook het meest van mijn moeder, misschien. Zij ontspande ook nooit echt. Behalve als ze misschien zingt en zo. Maar ik kom bij mijn ouders thuis. Zie ik Elvis gamen en ik denk, hoe krijg je dat voor elkaar? Als ik bij mijn ouders ben, ik neem altijd een boek mee of iets om te doen, maar ik doe uiteindelijk… Zit ik wel een soort van tegenwoordige verslaving op mijn telefoon dan de hele tijd. Dat is de enige waar ik altijd een soort van speentje. Maar Elvis kan veel meer ontspannen. Hij kijkt ook… gaat met vrienden, gaat dan American football games kijken. En hij heeft allemaal een soort van manier om te ontspannen. Soms vragen mensen van hoe ontspan jij? En ik denk van echt niet hè.

Els: Hoe kijken jullie ouders eigenlijk nu naar jullie toe? Heb je het daar wel eens over gehad? Of roepen ze wel eens wat, of…?

Elvis: Ik denk vooral gewoon trots sowieso. Dat denk ik. En ook heel opgelucht.

Els: Al die mannen goed terecht zijn gekomen.

Elvis: Het is natuurlijk wel een uitdaging om… Elk kind dan weer soort van op een goede potent erechtkomen. Maar ik denk vooral dat ze gewoon al, überhaupt daarmee al gewoon al blij en trots genoeg zijn… Dat we gewoon ons leven leiden, geen gekke dingen doen.

Els: Blij zijn.

Elvis: Ja, blij zijn.

Dan: Ik denk nu wel dat hun referentiekader nog wel wat breder geworden is. Omdat Ben, ons broertje na Elvis. Hij werkt nu een soort van corporate baan. Hij werkt vijf dagen in de week. En met hem gaat het ook heel goed. Dat soort van, oh ja.

Els: Zo kan het ook doen.

Peter: Toch wel.

Dan: En op hem zijn ze ook heel trots. Maar als hij dat…

Elvis: Ja, ja, ja, ja.

Dan: Ik denk dat ze het wel spannend vinden. Want ze hebben nu wel echt allemaal iets anders te doen. En bij Ben lijkt het nu wel het meest stabiel. Want dat is gewoon prima.

Els: Het is dan meer standaard wat de wereld doet.

Dan: Ja, en ook. Terwijl hij niet per se een meer standaard persoon is. Hij doet ook gewoon allemaal dingen die hij leuk vindt. Maar bij hem is dan weer de spanning van, hij gaat opeens veel op vakanties en zo. Hij is gewoon heel erg autonoom.

Els: Dus dat delen jullie wel allemaal toch? Je doet toch op een gegeven moment allemaal wel je eigen ding. Want je oudste broer in Ghana die kan ook van alles maken.

Elvis: Zeker wel autonoom. Dat sowieso wel allemaal. Dat is echt denk ik wat ons allemaal kenmerken is, dat is wel autonoom en ons jongste broertje kennende ook, hij is heel erg autonoom. Of tenminste, ja, hij doet echt wat hij wil, wat hij zelf gewoon…, maar ik denk, te veel soms ook wel, hij gaat er weer extreem in denk ik. Want hij wil echt niks horen van wat andere mensen zeggen of vinden, dat is wel iets te veel. Maar autonomie is echt wel kenmerkend voor ons alle vijf. En dan hebben we grappig dat allemaal op een andere manier uit.

Dan: Ik hoorde ook vaak bij andere families dat kinderen groeien en vaak vergeleken met elkaar en zo. Wij hadden eigenlijk gewoon het geluk dat jij en ik het vroeg al goed deden. Op school was er nooit een issue. Onze ouders lieten al snel vrij. En daardoor was het gewoon op de basisschool. Op de basisschool was het gewoon wel goed gesprek.

Elvis: Mijn vader ging naar een rapportgesprek en was gewoon, ja dit is goed, oké. Ja dit is goed, hij doet niemand kwaad. Prima.

Dan: En het enige wat we dan niet daardoor hebben geleerd, denk ik, is dat we dingen doen die je niet leuk vindt.

Els: Is dat geen zegen?

Dan: Ja toch, echt wel zegen, maar als je wel meekomt in een normale wereld is het echt moeilijk. Als je alleen gewend bent om dingen te doen die je leuk vindt.

Els: Soms moet je discipline hebben om dingen te doen die je leuk vindt.

Elvis: En kunnen plannen hebben we ook nooit geleerd. Want op de basisschool waren ze vaak bezig met de kinderen die minder goed konden leren. En ik, ook al deed ik gewoon echt geen moeite voor, dan had ik wel goed gezegd van, jij kan goed leren, punt.

Els: Dus ze besteden geen aandacht aan je.

Elvis: Nooit van de basisschool geleerd van, hé Elvis dit is hoe je een planning maakt, dit is hoe je huiswerk maakt.

Dan: En als volwassen is het best wel pij…

Els: Die planning is er wel degelijk, want je doet natuurlijk ook trainingen, noem maar op. Maar het zit anders in elkaar als op een papiertje kijken. Ik denk niet dat jullie zomaar zonder planningen in je opleveren. Jij hebt ook een deadline op een gegeven moment, je moet ook iets inleveren en zo. Je ziet allemaal wel grenzen die de buitenwereld stelt waardoor je iets moet aanleveren.

Dan:  Of zeggen we, of zeggen we. Maar als ik dan op kantoor werk en ik zie mensen zo makkelijk meegaan in het… Maar zelfs op kantoor, ik speel denkkracht aan momenten… dat je koffie gaat halen. Want als je op elk kantoor meegemaakt bent, je gaat opstaan, je koffie halen, maar je moet altijd vragen wie ook koffie wil. En dan weer altijd af nadenken. Je zit daarvan, ik heb geen zin om je te vragen. Kan ik nu gewoon gaan. Als ik wel ga, dan voel ik me weer zo slecht. Want alleen voor mezelf aan me voelt me echt slecht eigenlijk niet. Ik wil gewoon koffie. En dan denk je daarover na, waarom denk je dat over? Daarom denk ik van hoe ik thuis ga zitten zonder mensen.

Els: En als je het gewoon niet vraagt, dan zeggen mensen, waarom vraag je mij niet op?

Dan: Dat vraagt ze dus niet. Maar dan denk je van, waarschijnlijk denk je dat wel, waarom vraag je mij niet? Maar waar zijn ergens daarover nadenken. Want heel veel mensen, wat ik wil zeggen, omdat je zoveel aan het dromen bent, de normaalste zaken kosten je energie. Maar sommige mensen vinden dromen moeilijk, want dan moet je ze boven jezelf uitstijgen of zo. Dat vinden wij eigenlijk niet moeilijk, maar wij vinden dan een soort van over normale dingen zeg maar nadenken, zo taai. En dat is echt, ook Ben, ook onze andere broertje, Ben werkt nu op mijn kantoor, maar hij heeft ook altijd die verhalen van, ik had laatst een borrel. Ja, maar altijd over…

Peter: Ja. Maar dan is kennelijk die familieomgeving, de thuisomgeving, een hele waarderende omgeving, waarin je eigenlijk gewoon heel makkelijk jezelf kunt zijn, kunt fantaseren, je ding kunt doen, niet over dingen om na te denken. die in een andere omgeving uitnodigen om na te denken van wat zou die ervan vinden? Dus daar is die waardering niet vanzelfsprekend op de een of andere manier. Zie ik dat goed?

Dan: Ja, bij ons thuis, onze ouders… Kijk, we waren vaak thuis, we hadden echt onze eigen omgangsvormen met elkaar. En ik denk dat het is, bij ons thuis, onze ouders bestaan geen Nederlands recht. Dus wij hoefden thuis niet echt te letten op wat we zeiden. Dus die onbevangenheid krijgen we altijd mee. En thuis hangt soms wel een hele onbevangen sfeer, geen dwingende vader, geen dwingende moeder. Zolang je maar een beetje netjes bent, mag je doen wat je wilt.

Elvis: En je wordt wel echt gecoacht als je iets doet. Als je iets doet wat niet kan, dan weet je ook gewoon dat je als je niks hoort, dat is prima. Maar als je iets doet, dan hoort je het meteen ook. Dus een hele duidelijke lijnen van goed of slecht ook

Dan: Ja, inderdaad.

Els: Dat is wel fijn. Dat heb je toch nodig toch?

Elvis: Ja, maar buiten is vaak niet zo, zeg maar. Een soort van sociale regels, die niet echt weten wat precies kan. Oh ja, ja. En ongemakkelijkheid, wat wel gemakkelijk of niet gemakkelijk is.

Dan: Precies,

Elvis: maar die regels, dat moet je zelf een beetje inschatten eigenlijk. Of wij volgens thuis zeggen, dit is goed, dit is niet goed.

Dan: Ja, onze moeder dan, als we dan een paar koekjes hadden, zei zei, en deelde in en wie mag wat. En dat is klaar. En nu kom ik op plekken, dan hoor je soms van het schaamstuk, of niemand het laatste stuk wil pakken.

Els: Ja, ja.

Dan: En dan denk ik van, dat is geen regel. Ja, ja, als het een regel is, dan is het een regel, anders niet. Dan ga je niet van, dat is dit een regel is. Iedereen wil gewoon het pakken dat je wil. Als ik op kantoor heb gehad, gewoon een regel, als je koffie gaat halen, dan moet je het voor iedereen halen. Dan is het klaar.

Elvis: Dat is prima eigenlijk, beter eigenlijk.

Dan: Ons moeders is best wel strak op regels, daar was weinig ruimte voor soort van nuancen. Dat vond ik prima. En nu is de hele wereld vol met grote nuances. Mensen zeggen dingen en dan bedoelen ze dat niet. En dan zit je daar van…

Elvis: Ja, zeg gewoon wat je denkt.

Dan:  Ja, zeg gewoon wat je denkt, dan kan ik weer doen.

Elvis: Wij hebben thuis als je wat raar deed van… Doe gewoon normaal, ik vind je echt een lul. Dat is gewoon prima. Zeg gewoon wat je wil. Maar als je het fouten doet zeg het dan tegen me.

Peter: We hadden het er in de auto toevallig over. Want je hebt altijd wel ideeën over mensen of om situaties en dergelijke. Dat het eigenlijk het mooiste zou zijn dat we gewoon zonder filter zouden kunnen zeggen wat we vinden of denken. Zonder op ons tenen getrapt te zijn. Maar meer met het idee van ja, dat vindt die ander. Dat ben ik niet. Ja, dat zou mooi zijn. Maar wat ik in ieder geval hoor is in ieder geval heel veel dialoog tussen jullie. Dromen vind ik echt prachtig om te horen. Ik herken er ook heel veel in. Het schoot mij te binnen toen je zei van het leren gaat mij heel makkelijk. Volgens mij heeft dat in ieder geval bij mij te maken met dat het een hele brede basis heeft waarin dat kan vallen. Dus dat het eigenlijk te weinig beperkingen heeft om het niet te kunnen leren. Laat ik het zo maar zeggen. En ik denk dat mensen die veelbegaafd zijn en hoog presteren eigenlijk een hele brede bak hebben waaruit ze kunnen putten. En waarin dus alles wat geleerd kan worden, ook wel ergens een connectie heeft.

Elvis: Dat heb ik ook. Ik heb nog steeds meer met dingen, dan begin ik ergens samen en ik denk van oké, ik weet niet wat het gaat worden, maar ik weet wel zeker dat als ik eraan begin dat ik het wel kan eigenlijk. Want ik heb dingen gedaan die ook al gelukt zijn. Dat vertrouw ik eigenlijk van jezelf al. Ik heb leren van mijn ogen dat ik gewoon hier ben en ga beginnen en stappen blijf maken en gewoon blijven oefenen en dingen doen. Dat kan ik het ook gewoon wel. Dat vertrouwen dat ik zelf heb.

Els: Dat is wel heel erg mooi. Heb jij dat ook al een beetje?

Dan: Ik heb vooral dat als ik aan iets nieuws begin, dan kijk ik uit naar het moment wanneer het vanzelfsprekend is. Want dan kan ik, zeg maar, excelleren. Eerst moet je leren, dan moet je kijken, fouten maken. Maar ook gewoon nadenken over dingen die op een gegeven moment vanzelfsprekend moeten zijn. En dan op het punt waarop dingen vanzelfsprekend zijn. Dat is net zoals op de basisschool, je leert dan iets nieuws. Ik weet nog een keer, ik ging huilen, ik in groep drie, omdat ik de dagen van de week niet wist. Ik kan gewoon van, ik weet dit niet, aaaah. Maar op een gegeven moment weet je het en dan kan je ermee spelen en dan kan je erover na gaan denken. Ik weet niet wat mijn punt was.

Els: Dat maakt ook helemaal niet uit.

Peter: We mogen fouten maken, we mogen leren.

Els: Wij hebben daar een andere naam voor, dat zijn tussencreaties. Tussencreaties hebben we gebruikt om op iets anders te komen. Dat is gewoon heel erg mooi. Volgens mij denk ik dat we een hele mooie podcast hebben met deze mannen.

Peter: Zeker, dankjewel.

Els: Veel big smiles.

Peter: Ja, je had het mee moeten maken in het zonnetje. Af en toe een vliegtuig die over kwam.

Els: Twee hele slimme mensen tegenover ons.

Peter: Absoluut ja.

Els: Dank jullie wel. Dankjewel Elvis, dankjewel Dan.

Peter: Dank. Dank jullie wel.

Elvis: Dank jullie wel.

Dan: Jullie bedankt heel erg.

 

Like en deel als je met plezier gelezen of geluisterd hebt.

Tagged as:
ambitie familie leren ouders schrijven spanning talent topsport Veelbegaafd